عاشقانه ها

    یکـــــــ گُل را تصـــــور کن !

    گُلــی کـه با تمـــام ِ وجــــود می خواهــی اش ... 

    دلت ضـعـف می رود بـرای شَهـدَش کـه کـامَت را شیـریـن کنـد ...
    عطـــرش کـه مستـت کنـد...

    و زیبــــایی اش که صفــابخـش حیـــاتـت باشـد ...
    بنـد بنـدِ وجـــــودت می خـواهـد بچینـی اش ...

    ولـی ...
    از تـرس اینـکه مبــادا پـژمـرده اش کنی !
    با حســـــرت از دور فـقـط تمــــاشـــایش می کنی ...

    چـون اگـر حتـی یکــــــ گلبــــرگ از گلبــــرگهایش کـــم شود !
    هـرگـز خــودت را نخـواهـی بخشـیـد .... !

    از ســـوی ِ دیگــــر ...
 فکـر دست های غـریبـــــه کـه هـر آن ممکن است گلترا بچینند دیـوانـه ات می کند !!

    جـز خـودت و خُـــدا کسـی نمی داند که جـــانت به جـــان ِ آن گُلبستــه است ...
    و تـو داری با ایـن تــرس روزهـا را به سختـی شَب می کنی ...

    و آرزو داری ای کـــاش می شد تابلـــویی بود کنـار گُلت که رویش نوشتـه بود :

    این گُل صــآحب دارد . . . !